Een wheelie cursus volgen: hoe is dat?

Een wheelie cursus, voegt dat echt iets toe? Wheelies rijden lijkt niet voor iedereen weg gelegd, toch staat het leren van een wheelie hoog op het verlanglijstje van menig motorrijder. Een wheelie cursus kan daarbij uitkomst bieden, zonder het risico te lopen je eigen motorfiets te slopen wordt je bekend gemaakt met het balanceren op één wiel. Desalniettemin met een stalen constructie voor je eigen veiligheid, maar toch. Quincy deed de cursus bij de Stunt and Wheelieschool, lees hier zijn ervaringen op deze dag vol wheelies.

Het is zaterdagochtend, mijn wekker gaat enorm vroeg want te laat komen is geen optie. Ik moet vanuit Amersfoort naar de Brabanthallen in Den Bosch rijden. Daar doe je toch al snel een uurtje over en om half 9 moet ik aanwezig zijn. Nadat ik snel even onder de douche ben gesprongen kijk ik nog even op Buienradar, er lijkt onderweg toch een buitje te vallen. Twijfel, zal ik de auto of de motor pakken? “Fuck it, vandaag draait om motorrijden” denk ik terwijl ik mijn pak van de kapstok trek. Even later sta ik bij m’n motor, ik voel een lichte spanning in m’n buik, ik heb er zin in!

Aankomst wheelie cursus Brabanthallen

Bij aankomst bij de Brabanthallen zie ik een grote trailer staan, ‘Stunt and Wheelieschool’ bestickerd, kan niet missen. Tijdens mijn rit heeft het geregend en ook het asfalt bij de Brabanthallen ziet er behoorlijk nat uit. Als dat maar goed gaat. Terwijl ik mijn helm af doe herken ik degene die de motoren aan het uitladen is. Het is Jeremy Vonk, geen kleine naam op het gebied van stuntrijden.

Het voorstellen verloopt wat moeizaam. Door deze Coronatijden en het gebrek aan hand schudden merk ik dat ik mijn naam niet eens noem, maar direct een praatje begin te maken. “Je bent aan de vroege kant” merkt Jeremy op, “Is dat zo?” vraag ik. “Ik dacht half 9”. “Dat zijn de oude tijden inderdaad” geeft Jeremy aan, “Tegenwoordig starten we om 9 uur”. Dat is mooi kut, ik heb op de A2 volledig het gas open getrokken om niet te laat te komen, als dat maar geen boete wordt.

Jeremy maakt de motor klaar, een Yamaha MT-07. Geen echte hooligan-bike natuurlijk, maar genoeg vermogen om het voorwiel de lucht in te krijgen. De twee-cilinder ziet er netjes uit en volgens Jeremy wordt het de eerste keer met deze motorfietsen in de regen. De Yamaha lijkt amper gemodificeerd, ik had een extreme tandwielverhouding verwacht, maar dat lijkt mee te vallen. Terwijl er een tweede bui los gaat stelt Jeremy voor even binnen te wachten, er komt namelijk nog een deelnemer aan. Door Corona zijn we tijdens deze wheelie cursus maar met z’n tweeën, we wisselen elkaar daarbij af op één motorfiets.

Nadat de tweede deelnemer gearriveerd is blijkt dat het zijn tweede keer wordt, de anekdotes vliegen me om de oren. Verhalen over vallende deelnemers, spierpijn, blaren en klappen in het kruis, moet ik me zorgen gaan maken? “Ah joh, het duozitje is iets verhoogd, vallen gebeurt nu nauwelijks nog” verteld Jeremy. “En als je valt, dan val je redelijk zacht”. Terwijl de bui inmiddels is overgetrokken wordt het nu toch wel echt tijd om de motor op te stappen.

Het eerste rondje voelt onwennig, iets houdt me tegen dat gaspedaal goed open te trekken waardoor m’n voorwiel omhoog komt. “Godver” denk ik bij mezelf, “hoe moeilijk kan het zijn?”

De eerste wheelie

Ik mag als eerste opstappen, en even voel ik me weer student. Gezien mijn mede-leerling reeds de kneepjes uitgelegd heeft gekregen krijg ik een privé uitleg. De hyper naked staat klaar tussen een paar pylonen, een stuk verderop staan er nog een paar. “Ga maar zitten” zegt Jeremy. Nu gaat het toch echt gebeuren. “De motor rijdt op dit moment net als een quad” legt Jeremy uit, sturen is dus echt heel anders dan normaal. “Wheelies maken doen we binnen het vak met pylonen”. Hoewel alles wat Jeremy verteld wel aankomt zit ik alleen maar te denken aan de wheelies die ik zometeen ga maken. “Ga eerst maar even rondjes rijden” zegt Jeremy. Om te wennen aan de gasrespons van de MT-07 krijg ik een aantal oefeningen uitgelegd die ik eerst mag gaan uitvoeren. Hoewel ik feitelijk op een driewieler rondjes aan het rijden ben binnen een afgezet gebied met een snelheid van maximaal 50 km/u, geniet ik.

Nadat ik deze oefeningen succesvol heb uitgevoerd word ik teruggefloten door Jeremy, “Okee, nu gaan we echt beginnen”. Terwijl Jeremy mij de techniek voor een wheelie uitlegt denk ik nog even terug aan de anekdotes. “Zorg ervoor dat je niet valt” denk ik bij mezelf. We gaan een wheelie met de koppeling uitvoeren, de nette manier dus, ik ben benieuwd. Het eerste rondje voelt onwennig, iets houdt me tegen dat gaspedaal goed open te trekken waardoor m’n voorwiel omhoog komt. “Godver” denk ik bij mezelf, “hoe moeilijk kan het zijn?”. Na het tweede rondje voel ik m’n voorwiel iets van het asfalt af komen, wat direct bevestigd wordt door het gevoel in m’n onderbuik. “Wow, dat was fantastisch, ik wil meer”. Na een kwartier op de Yamaha MT-07 wordt ik eraf gehaald, nu is de beurt aan mijn mede-deelnemer.

We mogen ieder een kwartier op en af. Dat lijkt misschien lang wachten, maar ook wanneer ik niet op de motorfiets zit vermaak ik me door te kijken naar mijn mede-deelnemer. Hij heeft het duidelijk al beter onder de knie dan ik. Na iedere 15 minuten op de Yamaha voel ik me beter. Ondanks dat het met kleine stapjes gaat merk ik dat ik meer vertrouwen krijg in de motor en mijn instinct om het gas dicht te draaien steeds meer onder controle heb. Vreemd genoeg gaat het eerste gedeelte van mijn kwartier beter dan het tweede gedeelte. Gelukkig weet Jeremy mij goed te coachen en krijg ik continue feedback.

En dan gebeurt het, de wheelie waar ik op zat te wachten. Ik rijd praktisch van het begin tot het eind op m’n achterwiel. Wat een fantastisch gevoel is dat! Ondanks dat ik de motor nu praktisch iedere keer netjes omhoog krijg blijft het balanceren het lastigst. Het combineren van gas en achterrem gaat bij mij soms met horten en stoten, wat het rijden op het balanspunt helaas niet ten goeden komt.

De laatste keer

Terwijl ik voor de laatste 15 minuten op de MT-07 stap kan ik alleen maar denken aan hoeveel ik heb geleerd vandaag. De vier uurtjes vlogen voorbij, maar de ervaring was alles meer dan waard. Mijn laatste sessie gaat redelijk. Ik weet er nog een paar mooie wheelies uit te knijpen, maar ik merk dat mijn lichaam moe begint te worden en m’n focus wat afneemt. Het is nu toch ook wel mooi geweest.

Als afsluiter laat Jeremy nog even zien hoe het echt moet. Hij laadt de andere Yamaha uit de trailer, zonder zijwieltjes. Zijn skills stoppen niet bij simpele wheelies, ook het zitten op de tank tijdens een wheelie is voor hem geen probleem. Ik blijf nog even kijken wat hij allemaal kan met deze motor. Hoewel zijn ervaring en skills die van mij volledig overstijgen ben ik blij met deze dag, wat een ervaring was dit. Helaas is deze wheelie cursus voor mij vandaag afgelopen.